„Po stu dwudziestu latach pękają kordony. Wolność, niepodległość, zjednoczenie, własne państwo” – pisał w 1918 r. Jędrzej Moraczewski. Pisał bez wątpienia w wielkiej euforii, w wielkiej euforii Polaka, który doczekał się powrotu wolnej, niepodległej Rzeczypospolitej, powrotu polskiego państwa na mapę Europy i świata po 123 latach niebytu, po 123 latach zaborów, po 123 latach przelanej krwi, czekania, nadziei, walki, cierpienia. Wolna, niepodległa, zjednoczona Polska. Własne państwo.
Właśnie mija 102 rocznica tego wspaniałego wydarzenia. I naprawdę mamy co świętować. Pamiętajmy o naszych przodkach, dziadkach, pradziadkach, którzy nie wahali się oddać życia za naszą ojczyznę, i dołóżmy wszelkich starań, by ich ofiara nie poszła na marne, a Polska była krajem ludzi światłych i mądrych. Chylimy czoła przed wszystkimi bohaterami tamtych wydarzeń. Dziękujemy za ofiarę i trud kilku pokoleń naszych rodaków i pamiętamy, że powinnością nas wszystkich jest zachowanie jej dla potomności obecnych i przyszłych pokoleń. W klasach 7-8 wspominamy te wydarzenia na lekcjach historii. Rozwiązujemy quizy, krzyżówki, zagadki właśnie po to, by słynne nazwiska ojców niepodległości, ich dokonania i wydarzenia z listopada 1918 na trwale zakorzeniły się w naszych umysłach. Bo są tego warte.